Kościół ewangelicko-augsburski Odkupiciela

Początki społeczności ewangelickiej na terenie obecnego Wirka sięgają połowy XIX wieku. Świątynię zdecydowano się wybudować na początku XX wieku, projekt powierzając wrocławskiemu architektowi Felixowi Henry. Kościół wzniesiono w latach 1901-1902 przy współudziale finansowym społeczności żydowskiej i katolickiej, co stanowi piękny przykład harmonijnego współistnienia tych wspólnot w ówczesnym Wirku. Kościołowi nadano neogotycki charakter poprzez wyłożenie elewacji cegłą klinkierową i zastosowanie ostrych łuków oraz charakterystycznych przypór. Pochodzenia zastosowanych tu rozwiązań przestrzennych należy szukać w tzw. Programie z Wiesbaden (WiesbadenerProgramm). Program ten, zainicjowany pod koniec XIX wieku przez ks. Emila Veesenmeyera zakładał organizowanie wnętrz świątyń ewangelickich w oparciu ozasadę centralizacji ołtarza i jego dostępności z każdego miejsca kościoła.

Zrezygnowano całkowicie z dzielenia przestrzeni nawami, ławkom często nadawano amfiteatralne ułożenie. Centrum kościoła stanowił zaś tzw. Kanzelaltar – połączony z amboną (czasem także z chórem) ołtarz, mający podkreślać równoważność Sakramentu Ołtarza – Komunii Świętej i zwiastowanej Ewangelii. Echa tych rozwiązań beztrudu znajdziemy w wireckiej świątyni – widać to w połączonych ze sobą ołtarzu, ambonie i prospekcie organowym, amfiteatralnie ułożonych ławkach i wygiętej w łuk emporze, dzięki której przestrzeń kościoła jest jednorodna i scentralizowana.